bozkir.net Bozkir Forum Arsivi 29 Mart 2024 - 14:54 *
Hoşgeldiniz, Ziyaretçi.Lütfen giriş yapın veya kayıt olun.

Kullanıcı adınızı, parolanızı ve aktif kalma süresini giriniz
Duyurular:
Mesaj yazmaya başlamadan önce Forum Kurallarını Okuyunuz.
 
 
Sayfa: [1]   Aşağı git
Gönderen Konu: Olan Evdekilere Olur!  (Okunma Sayısı 3251 defa)
0 Üye ve 1 Ziyaretçi konuyu incelemekte.
leskog_harme
Yeni Başlayan
*
Çevrimdışı Çevrimdışı

Mesaj Sayısı: 306



« : 05 Ekim 2008 - 12:50 »

arkadaşlar sonuna kadar okursanız çok ho?unuza gideceğine eminim...
 
 
 
 
Dışarıda tepemiz atar… Gelip evde hanımı ha?larız…

Öğretmen moralimizi bozar… Gelip eve kardeşimizi paylarız…
??yerimizde moralimiz bozulur… Gelip evdeki çocuklara bağırırız…
arkadaşlarımızla işler yolunda gitmez… Gelip evde annemize çatarız…
Gücümüz yetmeyip birileri tarafından tartaklanırız… Gelip evde ablamıza k?zarız…
Ofiste elemanlarımıza k?zarız… Gelip evde babamıza surat asarız…

Dışarıda bir şey olur… Ama olan hep evdekilere olur…!


Oysa en yakınımızdaki, en yanımızdaki, en içimizdeki, hep en iyi anlamaz mı bizi?
Neden dışarıdaki insanlara karış nazik ve kibar oluyoruz da, ailemizdeki insanlara aynı kibarlı?? gösteremiyoruzı
Bu konu hep ilgimi çekmiştir. Psikolojideki tipik örnek… patron elemanını azarlar… eleman eve gelir, eğini azarlar… eş bozulur, çocuşu azarlar… çocuk üzülür, kardeşini döver… kardeş kötü hisseder soka?a çıkar, kediyi tekmeler…
Neden…??

Hadi hep birlikte bir hayal oyunu oynayalım… İnsanlarda belirli bir miktar anlayış enerjisi olduğunu hayal edelim. Her sabah uyandı?ımızda bize verilmi? olan belirli bir miktar anlayış enerjimizi, akşama kadar kullanma ?ansımız olsun.
Eğer bizler, her sabah bize verilen enerjinin, anlayış?n, sempatinin tümünü, evimizin dığında tüketirsek, ev halkına ne kalacak??
sıfır… yazıyla sıfır ya da rakamla 0… ama kocaman bir sıfır…
Asl?na bakarsanız sevgiyi, saygıy?, anlayış? en fazla bize en yakın olan insanlar hak eder. Çünkü onlar bizim birer parçam?zdır. Çünkü onlar hayatımızın anlam?dır. Çünkü onlar yaşamımızın destekleyicileridir.
Onların olmadığı bir hayat, aile bireylerimizin olmadığı bir yaşam hepimizi zorlar. En kötü anlarımızda onlar yanımızdadır. En mutlu anlarımız, belki de çocuklarımızın dünyaya geldiği anlardır.
Ya?am değişir… insanlar değişir… biz değişiriz… ama onların bizim birer parçamız olduğu gerçe?i de?i?mez…

Hani şu biraz önce başlatmış olduğumuz anlayış enerjisi vardı ya… İşte o enerjiyi en fazla aile bireylerimizin hak ettiğini düğünüyorum.
Öyle düğünüyorum… çünkü insan en çok, en yakınındaki kişiye karış kibar olmal?dır. Kırk yılda bir gördüğümüz insanlara gösterdiğimiz nezaket ve anlayış?n, k?rkta birini ev halkımıza göstersek, sanırım aile içi geçimsizlik diye bir şey kalmaz.
Çünkü bireysel destek çalışmalarımdan biliyorum; iş hayatında son derece kibar, konu?kan, anlayışlı olan bir beyefendi; evinde eğine, annesine-babasına, çocuklarına karış son derece kaba davranabiliyor.
Niye böyle davrandı?ını sorsanız cevap çok net:
“Akşama kadar kaç kişiyle u?ra?ıyorum, herkese laf anlatıyorum… Hal mi kalıyor bende…”
…anlatmayın… anlatmayın… akşama kadar Kırk kişiye laf anlatmayın… eve gelip çocuklarınızı bu şekilde h?rpalayacaksanız; yemeğinizi pi?iren, çocuklarınızı büyüten, sizi tertemiz giydiren eğinize hakaretler savuracaksanız; yanınızda yağlanan anne/babanıza çok ağır gelecek tav?rlar sergileyecekseniz… anlatmayın… birine verilen bir şey, diğerinden esirgenecekse… yani birilerine karış kibar davranmak, diğerlerine karış kaba davranmanızı gerektirecekse… o zaman lütfen dışarıdakilere anlatmayın… onlardan esirgediğinizi ailenizle paylaşın…?? evladınıza göstermediğiniz sevgiyi, eğinize vermediğiniz merhameti, dışarıda başkalarına da vermeyin zaten…! demek geliyor içimden… SÖYLEYEM?YORUM

Çözüm ne…?
Hadi yine hayali bir oyun oynayalım…
Herkes evine geldiğinde sanki yukarda gizli bir kamera varmış ve kendilerini çekiyormu? gibi düğünse…? Eski yazılarımı okuyanlar hatırlayacaktır… biz her şeyi elalem için yapıyorduk ya… dışarıdakiler bizim hakkımızda olumsuz şeyler düşünmesinler diye dikkatli davranıyoruz ya…
İşte o kamerayla davranışlarımızın kaydedildiğini ve gece uyumadan önce bize izletildiğini hayal etsek…? uyumadan önce, gün boyu kendimizi ve yaptıklarımızı izlesek…? be?enmediğimiz davranışlarımızı ertesi güne taşımasak…?

Suya atılan taş misali… önce bize en yakın olan kişilerden başlasak anlayışlı ve nazik davranmaya.
Ne olur hiç kimse, “Amannn canım… onlar benim ailem… onlar anlamayacak da beni kim anlayacak…?” diye düşünmesin.
Çünkü insanlar değerli olduklarını hissettiklerinde mutlu olurlar. Değerli hissetmeleri için, onlara değerli olduklarını hissettiren tav?r ve davranışlarla yaklaşmalıyız.

K?z?p ba??rarak, azarlayarak, konuşmayarak, ters davranarak, “Sen benim için çok değerlisin” mesajını verebiliyorsak, devam edelim zaten ailedeki incitici davranışlarımıza…

Sevgiyle Kalın…
 
 
 
( Alıntıdır )
Kayıtlı

İmzanız kural dışı !!
mustafa_42
Yeni Başlayan
*
Çevrimdışı Çevrimdışı

Mesaj Sayısı: 13


Site
« Yanıtla #1 : 05 Ekim 2008 - 13:07 »

paylaşım güzel te?ekürler:
Kayıtlı

hakiki
Aktif Üye
**
Çevrimdışı Çevrimdışı

Mesaj Sayısı: 937



« Yanıtla #2 : 08 Ekim 2008 - 15:52 »

Ya?am değişir… insanlar değişir… biz değişiriz… ama onların bizim birer parçamız olduğu gerçe?i de?i?mez…


   evet gerçekten de?i?mez   evdede % 1 anlayışlı olsak yeter  ve art?   zamanla %  ze yaklaşır 

 paylaşım için teşekkürler
Kayıtlı

Nice  insanlar gördüm, üstünde elbise yok.
Nice elbiseler  gördüm, içinde insan yok.

                             Mevlana
Sayfa: [1]   Yukarı git
 
Gitmek istediğiniz yer: