ihanetin acısını yaşayan bilir

Sana yazacak kalemi tutamaz oldum. Bütün vücudum hayata küstü. Ellerim titriyor, gözlerim yine doldu, ağlamamak elde değil. Yine, dersanenenin bana ayrılmış penceresine doğru gidiyorum. Telefon elimde ihanet şarkıları çalmaktan yorgun düştü. Camdan bakıyorum ama nereye? Gökyüzü kurşun gibi ağır. Bulutlar baş sağlığına gelmiş. Niye diye sorma. Bulutlar, kalbimi doğduğu yere gömdüğüm için ağlıyor. Bir tek sen anlamadın beni, bir tek sen ağlamadın benim için. Sadece sol gözümden yaş geldi. Sol yanım ağrıyor… düşünemiyorum. Saatlerce baksam da gözüm artık görmüyor. Kalbimin istilasına uğramış bir beynim var artık… Yaralı kalbim, hırsından beynimi ele geçirmişken kendime gelmem imkansız. Beni bir daha bulabilir misin söyle? Beni öyle derin, öyle uçsuz bucaksız bir karanlığa attığını anladığında geç olacak. Çünkü ben artık olmayacağım. O gün, işte o gün öldüğüm gündür. Hassas kalbim buna dayanamazdı. Şimdi düşünüyorum da keşke diyorum; hiç görmeseydim gülen yüzünü , hiç duymasaydım sesini... Nasıl olsa biterdi bu aşk. Ama gençliğin en güzel anısı olarak kalsaydı ne olurdu sanki. Ben sana o kadar bağlanmışım ki seni aşkın yerine koymuşum, aldanmışım. Suç sende değil bende. İnan seni tanıyamamışım. Artık kalbim son nefesini verdi. Sana karşı nasıl öfke duyabilirim? Artık ne kırgın ne de kızgınım. Çünkü sen zaten yokmuşsun ki. Asıl suçlu benim... Hayallerimi süsleyen aşk kumdan kale gibiymiş, yazdığım şiirlerim kumsaldaki yazı gibiymiş. O gözleri o kadar farklı görmüşüm ki anlatılmaz, sadece yaşanır ve şu an sana tek bedduam; "ben ol", benim acımı tat, benim gibi ağla, benim gibi asla kavuşamayacağın birine aşık ol, ve benim gibi sen de ona bu bedduayı O’na et... Ben var ya; ben bir aşk yaratmışım . TEK BAŞINA YAŞAMIŞIM… Sen zaten yokmuşsun... Neden ağladım ki sen ağlamadıktan sonra...

	Gönderen	Konu: ihanetin acısını yaşayan bilir (Okunma Sayısı 1842 defa)
0 Üye ve 1 Ziyaretçi konuyu incelemekte.