Herkes birbirinin yüzüne bakmış. Kimse birşey anlamamış..”Aman dede demişler nerede? Anlamadık biz bu sırrı!” Dedecik gülmüş.”Efendiler” demiş:
“O gördüğünüz karpuz kilerde bir tanecikti, tekti. Ben hanıma git de başka getir dedikçe o kilere gidip geliyor aynı karpuzu getiriyordu. Bir kere bile “aman be adam , deli misin nesin şu tek karpuzu ne taşıttırıyorsun bana defalarca..” demedi.
Beni sizin önünüzde mahcup duruma düşürmedi. İşte ben bütün gençliğimi bu hanımıma borçluyum. Biz birbirimizi hiç başkalarının önünde zor duruma düşürmeyiz. Aile içindeki hiçbir şeyi dışarıya yansıtmayız. Hep birbirimize destek olur, dert ortağı olur, yardım ederiz. Birbirimizle ilgili olan problemleri yine birbirimize anlatırız. İyi kötü her olayı da birlikte paylaşırız.’ demiş.
Tamam anladık bekarlarımızı,böyle bir yuva kurmak için Mevlam bahtlarını açık etsin.Ya biz evliler,hayatımızın hangi bir karesinde, hikayenin ne kadarını sığdırabililiyoruz?